سینه از آتش دل در غم جانانه بسوخت

آتشی بو در این خانه که کاشانه بسوخت

تنم از واسطه ی دوری دلبر بگداخت

جانم از آتش مهر و رخ جانانه بسوخت

سوز دل بین که زبس آتش اشکم دل شمع

دوش بر من زسر مهر چو پروانه بسوخت

آشنایی نه غریبست که دل سوز من است

چو من از خویشتن برفتم دل بیگانه بسوخت

خرقه ی زهد مرا آب خرابات ببرد

خانه ی عقل مرا آتش میخانه بسوخت

چون پیاله دلم از تو به که کردم بشکست

همچو لاله جگرم بی می و خمخانه  بسوخت

ماجرا کم کن و باز آ که مرا مردم چشم

خرقه از سر بدر آورد و بشکرانه بسوخت

ترک افسانه بگو حافظ و می نوش دمی

که نخفتیم شب و شمع بافسانه بسوخت

نوشته شده در پنج شنبه 88/2/10ساعت 11:0 صبح توسط سمانه . شایان نظرات ( ) | |