مرا میبینی و زیارت میکنی دردم

تو را میبینم و میلم زیارت می شور هر دم

به سامانم نمی پرسی نمی دانی چه سر داری

به درمانم نمی کوشی نمی دانی مگر دردم

نه راهست اینکه بگذاری مرا بر خاک و بگریزی

گذاری آروم بازم پرس تا خاک رهت گردم

ندارم دستت از دامن به جز در خاک و آن دم هم

که بر خاکم روان گردی بگیرد دامنت دستم

نوشته شده در پنج شنبه 88/2/10ساعت 11:1 صبح توسط سمانه . شایان نظرات ( ) | |