فقط اسمی به جا مانده

از آنچه بودم و هستم.

دلم چون دفترم خالی

قلم خشکیده در دستم.

گره افتاده در کارم

به خود کرده گرفتارم.

به جز در خود فرو رفتن

چه راهی پیش رو دارم .

رفیقان یک به یک رفتند

مرا با خود رها کردند

همه خود درد من بودند

گمان کردم که همدردند

نوشته شده در سه شنبه 87/10/10ساعت 8:55 صبح توسط سمانه . شایان نظرات ( ) | |